9 grudnia 2013 roku w auli III Liceum Ogólnokształcącego w Gnieźnie odbyła się konferencja na temat: „Uczeń niepełnosprawny w szkole ogólnodostępnej”. W wykładach mogli uczestniczyć dyrektorzy szkół, nauczyciele, pedagodzy, psycholodzy szkolni z powiatu gnieźnieńskiego oraz osoby zainteresowane.
Pierwszą kwestią poruszoną na konferencji był temat niepełnosprawnego ucznia w szkole ogólnodostępnej – prawne uwarunkowania kształcenia. Tematem tym zajęła się p. Mariola Sochacka, dyrektor Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej w Kłecku. Mówiła ona o tym, że szkoła ogólnodostępna może przyjąć m.in. osoby niesłyszące, niedowidzące, jak i uczniów niepełnosprawnych ruchowo z afazją oraz autyzmem. Szkoła musi być dostosowana do ich potrzeb oraz uczniowie mają prawo do: przedłużenia nauki, własnego toku nauczania i dostosowania poziomu nauki. Ważne jest także, aby w placówce znalazł się dodatkowy nauczyciel o po pedagogice specjalnej, który współorganizowałby zajęcia wraz nauczycielem, opracowywał metody i formy współpracy, aby zawartość była czytelna w treści, formie i metodzie, integrowałby klasę tak, aby niepełnosprawność jednej osoby była normalna, aby pozostali uczniowie wiedzieli, jak się zachowywać przy takich osobach.
Drugim punktem w konferencji był głos osoby zainteresowanej. Wystąpiła Agata Powałowska, która jest uczennicą III LO w Gnieźnie. Jest ona chora na przepuklinę okołordzeniową. Od początku kształcenia rodzice posyłali ją do szkół ogólnodostępnych. Jej relacje z rówieśnikami były trudne, jak sama przyznaje. W podstawówce nie miała bliższych znajomych, na przerwach była sama. Zaczęło się to poprawiać w gimnazjum, gdzie pojawiły się pierwsze przyjaźnie. Zaakceptowali jej inność także w liceum, do którego teraz uczęszcza. Największą przeszkodą w szkołach było poruszanie się po piętrach szkoły, jak i strach przed rozpoczęciem nauki w nowej szkole. Bała się tego, że ludzie nie zaakceptują jej taką, jaką jest. Jeździła ona na wycieczki szkolne wraz z członkiem rodziny, który pomagał jej na wyjazdach. Obecnie jest zadowolona z wyboru liceum, ponieważ uczniowie i nauczyciele akceptują ją i pomagają. Agata bardzo wyraźnie podkreślała, że jest dziewczyną otwartą na nowe znajomości i chętnie pomaga innym.
Trzecim z kolei był wykład na temat dzieci słabo widzących w szkole ogólnodostępnej. Opowiadała o tym p. Marta Soberska, tryflopedagog Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej w Kłecku. Pani Marta na samym początku wyjaśniła, kim jest osoba słabo widząca (osoba, która pomimo okularów, nie radzi sobie z wykonywaniem różnych czynności.) Wymieniała sposoby, które są pomocne dla takiego dziecka: lekcje na parterze, w jednej sali lekcyjnej, oznaczenia różnymi wyraźnymi kolorami drzwi, schody, które mają inną fakturę tak, aby dziecko mogło sobie poradzić i rozpoznać, gdzie się znajduje. Dawała wskazówki, jak uczyć takie dzieci oraz jak zapewnić dobrą opiekę słabo widzącym.
Czwartym punktem był poruszenie tematu: „Jak pomóc dziecku słabo słyszącemu i niesłyszącemu w szkole ogólnodostępnej”. Zajęła się tym p. Jolanta Kuryś - Skrzypczak będąca surdopedagogiem w Ośrodku Szkolno-Wychowawczym dla Dzieci Niesłyszących w Poznaniu. Mówiła ona o tym, jak pomóc takim dzieciom. Przykładami mogłoby być, po pierwsze, umieszczenie takiej osoby w pierwszej ławce na lekcji/egzaminie. Zaopatrzenie dziecka w aparat słuchowy lub wszczepienie mu implantu ślimakowego. Należy też odpowiednio dobrać metody kształtujące rozwój mowy i języka oraz ich intensywność i skuteczność oddziaływań terapeutycznych. Ważne jest, aby takiemu dziecku nie dyktować, tylko niech przepisuje z tablicy oraz zapewnienie nauczyciela wspomagającego i zajęć dodatkowych. Do zaleceń można dodać zminimalizowanie hałasu, zmniejszenie liczby uczniów w klasie, czy zapewnienie odpowiednich sprzętów technicznych.
Kolejnym punktem konferencji był: „Specjalne dostosowanie procesu edukacyjnego – jak wspierać i oceniać ucznia z niepełnosprawnością intelektualną w szkole ogólnodostępnej”. Tematem zajęła się p. Monika Karwacka, pedagog specjalny, która pracuje w ODN Euronauka. Na początku prelegentka wyjaśniła, co to jest niepełnosprawność intelektualna i wymieniła jej typy. Następnie przytoczyła deklarację z Salamanki (UNESCO 1994, s. VIII), aby pokazać, że osoby niepełnosprawne mają takie same prawa, jak normalni ludzie. Uczeń z niepełnosprawnością powinien być w centrum zainteresowania szkoły i ona powinna również dostosowywać się do potrzeb ucznia. Nigdy odwrotnie. Pokazała również podział potrzeb edukacji z uwzględnieniem specyfiki ich funkcjonowania. Dzieli się ona na: warunki procesu edukacyjnego (zasady pracy), organizację nauczania oraz warunki sprawdzania poziomu wiedzy i umiejętności. Specjalne dostosowanie procesu edukacyjnego jest obowiązkiem szkół.
Ostatnim punktem było: „Z doświadczenia nauczyciela szkoły integracyjnej”. O swojej pracy opowiadała p. Ewelina Urbaniak. Mówiła, że podczas tej pracy nauczyła się wiele pokory. Na efekty wspólnej pracy z dzieckiem niepełnosprawnym trzeba długo czekać, ale gdy widać już nawet minimalne efekty, to bardzo to cieszy.
